Muhteşem Yüzyıl: Kösem'in 7. bölümünde Beren Saat nihayet haremin koridorlarında arz-ı endam eyledi. Hoş geldi, safa geldi. Kendisini izlemeyi özlemişiz.

 

7. bölümün fragmanlarından da anlamış olduğumuz gibi gelişi, diziye girişi biraz tuhaf oldu. Kösem'in valide sultan dönemlerini bile izleyeceğimiz bir projede otuz yaşındaki bir oyuncunun aynı karakterin hem on dört-on beş yaşındaki hem elli-altmış yaşlarını canlandırmasını beklemek pek mümkün değildi. Nereden baksanız, en usta makyajla bile inandırıcılıktan yoksun olabilecek bir durum olurdu. Bu nedenle Kösem'in saraya geldiği ergenlik yılları için daha genç bir oyuncu bulunmuştu (Anastasia Thsilimpou'nun kendisinin de pek on dört göstermediği gerçeği de var elbbette).

Ne var ki "Başlangıç"ta işler bir türlü istendiği gibi gitmedi, reytingler umulan noktaya ulaşmadı. Durum bu olunca da -henüz yüzü görünmemiş olsa da- dizinin starı Beren Saat'in girişi öne çekildi. Bu girişin apar topar, panikle, başta planlanandan çok önce ve farklı şekilde olduğu çok belliydi elbette. Hiçbir zaman atlaması olmadan, birkaç saniye içinde Anastasia Thsilimpou Beren Saat'e, Nasia Kösem'e dönüştü. (Ahmed'in iyileşip gözlerini açtığında gördüğü kişiye "sen de kimsin, Nasia'yam nerede?" demesini beklemedik mi?)

 Aslında bu durum, sadece Derviş Paşa karakteriyle sınırlı değil. Yine önceki bölüm yorumlarında, dizinin sadece Osmanlı Hanedanı'na değil, o dönemdeki bütün unsurlara eşit mesafede yaklaşan, tarafsız bir anlatım dili seçtiğiden; karakterleri "iyi-kötü" olmaktan çok daha derin ve karmaşık bir yapıyla işlediğinden söz etmiştim. Ben bu tercihten memnundum ama bu durum hem genel izleyicinin bu anlatım dilini yadırgaması ve diziye yabancı kalması hem de çeşitli kesimlerden eleştiriler gelebilmesi riskini taşıyordu. Bu ihtimal gerçek oldu, seyirci diziye ısınamadı (Bu durumun bu anlatım tercihinden başka sebepleri de var elbette). 7. bölümde izlediğimiz kadarıyla maalesef bu tercihten vazgeçilmiş gibi görünüyor.
 

Bu bölümde taraflar, iyiler, kötüler ve kahramanlar netleşmeye başladı. Örneğin, şimdiye kadar olan bölümlerde hikayenin "kötü" tarafı gibi işlenmek yerine eylemlerinin nedenleri ve kendi açısından haklılığı defalarca işlenen Şahin Giray'ın da bu bölümde çok daha yüzeysel, aklını tahtla bozmuş, "sevimli-kötü" sığlığına sıkıştırılmış bir karakter olarak işlenmeye başladığını gördük.

Ya da Sultan Ahmed de şimdiye dek  bocalamalarının, karasızlıklar ve çaresizliklerinin yanı sıra karşılaştığı zorlukların üstesinden kıvrak zekası sayesinde gelebilen ilginç bir karakterken bu bölümde kötülerin cezasını ağır çekimlerle, heybet ve gösterişle veren bir kahramana dönüştü. Ben izleyici olarak bu yeni durumdan memnun olmasam da uzun süre devam edip etmeyeceği tartışılan bir dizinin daha fazla risk almak istememesini, garantili yolu seçmesini de anlaşılır buluyorum.

 Olayların işlenişi konusunda yadırgadığım bir diğer tercih de gerçek karakterlerden esinlenerek kurgulanmış tarihi bir dizide bu kadar doğa üstücü bir tavır sergilenmesi. Anastasia'nın dönüşüm sırasında kendi başına gelenler bir tarafa, Ahmed'in ve Mustafa'nın, dolayısıyla henadının kurtuluşunu - yoruma açık, imalı bir şekilde bile olmadan - büyüye bağlamak bu diziyi tarihi bir dizi olmaktan çıkarıp doğa üstü-fantastik kurgu sınıfına sokar. Yine de, yadırgıyor olsam da bu da bir tercihtir elbette.

 Bölümde beni en çok etkileyen ve şaşırtan, Safiye Sultan'ın kaybettiğini düşündüğü, öldü sanılan küçük oğlu için göz yaşı döktüğü sahneydi. Safiye Sultan'ı şimdiye dek görmediğimiz kadar insani ve gerçekçi bir şekilde gördük. Karşımızda kalbini tamamen açmış; hem kaybettiği oğlu için hem de çocuklarına kendisini bir türlü sevdiremediği, bir anne olarak başarız olduğu için çaresizce ağlayan bir insan vardı. Safiye Sultan bu bölüm ilk kez ete kana büründü.

 

Ve Acemi İskender bize dizinin en büyük şokunu yaşattı. Şimdiye dek hikayeye ne katkısı olduğunu anlamadığım, çıkarılsa hiçbir şey eksilmez gibi görünen İskender, Safiye Sultan'ın kayıp oğlu, Sultan Ahmed'in amcası çıkmasın mı? Diğer acemilerle sohbetlerinde ailesini tanımadığından söz etmesinden, bu konunun işlenip durmasından işkillenmeliydim aslında ama şehzade çıkabileceği aklımın ucundan geçmemişti. Güzel planlanmış, iyi işlenmiş. Bravo! Ahmed ve İskender arasındaki yakınlık için de "kan çekti" diyebiliriz öyleyse, değil mi?

 7. bölümün hemen başındaki çok gerimli ve etkili olması gereken Anastasia'nın isyancıları durdurma sahnesi de bu dönüşümün etkisiyle yadırgatıcı, konsantrasyonu düşük, düpedüz 'tuhaf' bir sahne oldu. Dönüşüm sahnesinde Beren Saat'in kesinlikle on beş yaşında gibi gelmeyen sesinin, ilk altı bölümde izlediğimiz Nasia'ya görüntüsüyle de tavırlarıyla da benzemiyor oluşunun şaşkınlığını atamadan gerilimli bir sahnenin içinde buluverdik kendimizi. E, izlediklerimiz de pek inandırıcı gelmedi haliyle.

 Önceki bölümlerde söz ettiğim, bunca zamandır beni diziye bağlayan, en karmaşık, inandırıcı ve ilginç bulduğum karakterler olan Halime Sultan, Şahin Giray ve Derviş Paşa bu bölümde hem ekran süreleri hem de hikayelerinin yoğunluğu bakımından geri plandaydılar. Hikayenin odağına tamamen Kösem'in yerleşmesiyle bu karakterlerin durumu bundan böyle bu mu olacak bilemiyorum. Aslında şimdiye dek işleniş şekilleri düşünülürse vaad edilen bu değildi elbette ama bu durumu dönüşüm bölümü oluşuna da bağlayabiliriz. Favori karakterlerimin Kösem'le aralarında gelişebilecek ilişkilerin yapısı da merak uyandırıcı.

 Dizinin giderilmesi gerektiğine inandığım bir ihtiyacı da etkili, şaşırtıcı ve akılda kalıcı diyalog yazımı. Bu konuda senaryo desteğine ihtiyaç var gibi görünüyor. İki karakter arasında yaşanan gerilimi yüksek, heyecanlı sahneler zekice kurgulanmış bir diyalogla çok daha tatmin edici olabilecekken zayıf, etkisiz sözlerle buharlaşıp uçuyor sanki. Bölümün sonunda Safiye Sultan ve Kösem arasındaki sahnede (1. Fatmagül VS 2. Fatmagül sahnesi diyelim mi buna?) "Ben de sultanımız gibi düşünüyorum, sizin gitme vaktiniz geldi" sözlerinin yavanlığı yükselen gerilimi ve beklentiyi balon gibi söndürdü adeta.