Disney+'ın yeni orijinal yerli dizisi Aktris 31 Mayıs'ta tüm bölümleriyle yayınlandı. Diziyi izlemekte tereddüt etmiştim; şöyle bir bakar, belki şans veririm demiştim. Beklentim epeyce düşüktü. Çünkü Aktris, akla gelebilecek en yanlış taktiklerle tanıtılmıştı. Yayınlanan tüm tanıtım filmleri ve görselleri kötü peruklu, histerik kahkahalar atan, anlamsızca hoplayıp zıplayan bir kadından ibaretti adeta. Oysa ilk bir iki bölümü aştıkça görülebileceği gibi, Aktris eli yüzü düzgün, sürükleyici bir polisiye-suç draması.

Aktris'in konusundan kısaca söz edecek olursak: Yasemin Derin, ülkenin en ünlü ve en sevilen kadın yıldızlarından biridir; fakat herkesten gizli bir yaşamı daha vardır. Yasemin psikopat bir seri katildir. Bu sırrını paylaştığı tek kişi ise koruması Ahmet'tir. Bir gün telefonuna kimden geldiği belli olmayan mesajlar almaya başlamasıyla işler onun için çok daha karmaşık bir hal almaya başlar.

Dizi Yasemin'in bu "ikinci" hayatını seyirciye bir sırrı açıklar gibi sunmuyor. Aslında Yasemin Derin'den önce, daha açılış sahnesinde biz gerçek Yasemin'le tanışıyoruz. Dizi, bir cinayet sahnesiyle ve ana karakterimizin nasıl neşesini hiç kaybetmeden ve gerilmeden bu cinayet işleyip, ardından dakikalar içinde o kişilikten kolayca sıyrılarak ışıltılı ve maskeli diğer yaşamına geçişini göstererek başlıyor ve hikayeye hızlı bir dalış yapıyoruz.  

İlk açılış sahnesinden itibaren sonraki birkaç bölüm boyunca hem kurgu, hem görsellik hem müzikler hem de performansla bizi karanlık ve ağır bir tondan çok eğlenceli, hızlı, dinamik ve modern olmayı amaçlayan bir anlatım dili ve tavır karşılıyor. Bununla birlikte ilerleyen bölümlerde anlatım dili de, ton da, hatta başrol performansı da yavaş yavaşa derinleşmeye ve karanlıklaşmaya başlıyor. Başta kartlarını açık oynayan, katilin bakış açısından izleyeceğimiz bir seri cinayet hikayesi izlenimi veren Aktris, zamanla Yasemin'in peşindeki bir diğer katil ve bir polisle kedi fare oyununa dönüşen; kediyle farenin, avla avcının sürekli yer değiştirdiği, öngörülemez, sürprizlerle dolu bir polisiyeye dönüşüyor.

Aktris, son yıllarda ülkemizde hızla yayılıp nerdeyse eskimeye yüz tutan; seri katilin bir adalet sağlayıcı olduğu, toplumsal eleştiriyi seri cinayetler üzerinden anlatan türün yeni bir halkası. Türün pek çok temsilcisinden biri olan Şahsiyet'te bu, adalet sağlamak amacıyla bilinçli eylemler yoluyla anlatılırken Fatma'da kaderin sürüklediği, içine düşülen olaylar silsilesi şeklinde işlenmişti örneğin. Aktris'te adalet arayışı içinde olan, eski bir asker olan Ahmet karakteriyken Yasemin hayatla veya yaptığı eylemlerle duygusal bir bağ kurmayan, onlara anlam yüklemeyen; insanları sevmediği, onlardan sıkıldığı ve sadece yapabileceği için bu cinayetleri işleyen, mentoru Ahmet tarafından kontrol altında tutulan taraf.

Aktris, özellikle henüz tırnaklarımızı hikayeye geçirmediğimiz ilk bölümlerde toplumsal eleştirisini, mesajlarını göze sokarak, neredeyse izliyor olduğumuz sahneden bağımsız yapıyor. Zaman zaman hayal sahnelerinde yer alan bazı monologlarla verilen bu mesajlar, tercih edilen bu üslup yüzünden çok derin ve anlamlı gelmiyor doğrusu. Bununla birlikte dizi, eleştiri oklarını sinema/TV sektörünün iç dünyası ve sektörün izleyicilerle olan ilişkisi üzerine de epeyce çeviriyor ve dizinin dünyası TV sektörü olduğu için, bu eleştiriler çok daha altı dolu ve etli bir şekilde gerçekleşiyor.

Dizinin anlatım tercihlerinde zaman zaman pek memnun olmadığım yanlar olsa da, geriye dönüş sahnelerinin çizgi roman formunda olması en keyif aldığım yanlardan biri oldu. Yasemin’in çocukluğunu tanıdığımız geri dönüş sahneleri hikayeyi hantallaştırabilecek ve izleyiciyi ritimden kopartabilecekken stilize bir çizgi anlatımın tercih edilmesi, dizinin hızlı ve renkli tarzına katkı sağlamış.

Dizinin işleyen seçimlerinden bir diğeri de ana karakterlerimizden Yasemin’in ve Ahmet’in meslek seçimleri. Yasemin’in profesyonel bir oyuncu oluşu, işlediği suçlar sırasında kılıktan kılığa girerek karşısındaki kişiyi ikna edebilmesini mantıklı kılıyor. Çünkü bu aslında yetkinik isteyen bir beceri. Seri katil hikayelerinin çoğunda, o “sıradan” insanın bunca şeyi nasıl başardığına ikna olmakta zorluk çektiğimiz çok olur çünkü. Yine Ahmet’in eski bir asker oluşu çok sayıdaki aksiyon sahnesini ve Yasemin’in arkasını profesyonelce toplayışını inandırıcı kılıyor.

Gizem unsuru, gerilimin tırmanışı ve çözümlenişi kontrollü ve başarılı bir şekilde gerçekleşiyor. Fatih ve Mazhar karakterlerinin yavaş yavaş varlıklarını artırıp, Yasemin’le olan ilişkilerinin derinleşmesiyle anlam kazanmaları, hikayeyi çok daha merak uyandırıcı ve sürükleyici bir hale sokuyor. Ekin karakterininse ağırlığının, ekran süresinin pek iyi ayarlanamadığını düşünüyorum. Bölümler Yasemin’in, sırlarla dolu hayatına Ekin’ni nasıl böyle sorgusuz sualsiz soktuğunu, Ekin’in audition hazırlıklarını neden izlediğimizi, her sahnede neden Yasemin’in sağında solunda bitip sorular sorduğunu, menajeriyle ilişkisini neden izlediğimizi anlamayarak geçti. Ne Yasemin’in onu, kaybettiği kardeşi yerine koyduğu ne de menajer Taner’in cezalandırılmayı hak edecek biri olduğu bilgisi bu karakteri neden bu kadar çok izlediğimiz sorusunu yanıtlamaya yeterli değildi.

Dizinin en zayıf yanlarından biri görsel efektler ve makyaj gibi teknik konular. Ne patlama efektleri ne yanık makyajı vb inandırıcı olabilmiş. Küfür kullanımının aşırılığı da bir başka sorun. Dijital projelerde, bir tür özgürlük gösterisi ya da belki sert bir tavır edinme amacıyla, çok yüksek dozda küfür kullanımına alışkınız. Her zaman yerli yerince kullanıldıklarını söylemek zor gerçi. Burada ise inandırıcılık boyutu tamamen aşılmış durumda. Her üç kelimenin beşi küfür. Bir yerden sonra “sakin ol şampiyon, tamam anladık dijitaldesin” derken buldum kendimi.

Oyuncu seçimleri genel olarak başarılı. Pınar Deniz’in ilk bir-iki bölümdeki “psikopat” performansını fazlaca karikatürize bulsam da, zamanla, Yasemin'in çevresinde kontrolü dışında gelişen olaylarla ürkmeye ve öfkelenmeye başlaması onu çok daha 3 boyutlu ve gerçekçi bir karaktere dönüştürürken Deniz’in performansı da çok daha kontrollü, derin ve inandırıcı bir hal alıyor.

Gittikçe popülerleşen ve sıradanlaşan ‘adalet dağıtan seri katil’ temasının bir suç güzellemesine dönüşmesinin ve suçu, mağdurlarını, kurbanlarını bir eğlence unsuru haline getiriyor oluşunun bende huzursuzluk yarattığını söylersem dizinin eleştirdiği gibi politik doğruculuk yapmış olur muyum? Bu endişeme karşın Aktris’i keyifle ve sıkılmadan izledim. Bunun seri katil hikayesiyle oluşundan memnun olmasam da ekranda gerçekten cesur, güçlü ve bağımsız kadın karakterler izlemekten de her zaman memnun oluyorum. Yasemin Derin karakteri hikaye boyunca yaşadığı derinleşme, kendiyle ve duygularıyla yüzleşmesi ve klişe dışı bir karakter oluşuyla beni bu anlamda tatmin etti. Şık çekilmiş ve sürprizlerle dolu final sahnesi bize 2. Sezon için ipucu veriyorsa, ben diğer sezonu da merakla bekliyor olacağım.