Emir - Bugün birine dolu dolu sarılabilmek, kollarında annemin şefkatini hissedebilmek bile yeter varlığına şükretmeye. Anneler Günü'n kutlu olsun ikinci annem. (84. bölüm)

 

Fevzi - Baba demeye alışamadın, haklısın. Baba olmaya alışabildin mi?

Adem - İnsan hayatında bir rehber olmayınca, böyle bir varlığın rehberi olabilir mi? Keşke alışmakla olsaydı her şey...

Fevzi - Rehberi olana yolunu bulmak kolay ama sen bunu rehbersiz başardın.

Adem - Sen benim ne yaşadığımı nereden biliyorsun?

Fevzi - Seni görememem, hissetmediğim anlamına mı gelir? Diğerleriyle yerin doldu mu sandın? Özür dilerim, sana sahip çıkamadım. Ama senden aldıklarını bir bir geri verme şansı da verdi sana hayat. Benim hatamla yok olmadın. Bunun için seninle gurur duyuyorum. Korkma oğlum! Sevmek bu kadar kolay. Yaraların öğretmenin, rehberin  yüreğin... Sen yüreğini aç, yeter.  (84. bölüm)

 

 

Dilara - Ben Adem'in annesine türlü sebeplerden çok doluydum. Ama en çok oğlunu öyle bencilce sevdiği için kızgındım ona. Ben kendi oğluma bu bencilliği yapmayacağım. Ben onu babasıyla da babasının ailesiyle de paylaşmayı öğreneceğim. Umut bizim ortak kümemiz ve sen de Adem'in kümesindesin.

Güneş - Ben hiçbir zaman onun annesi olamam, yani senin yerini alamam; biliyorum ama severim. Senem gibi severim, Süreyya gibi severim... Çok teşekkür ederim.

Dilara - Öyle değil. Senem de Süreyya da onun teyzeleri. Sen de, istesen de istemesen de onun ikinci annesi olacaksın. Biz birlikte büyüteceğiz onu... Anne olmak için doğurmaya gerek yok ki... Ben bu konuşmayı bir süredir içimde döndürüyordum ama bugün gelip anlatmamın sebebi başka tabi. (Bebek eşyalarını göstererek) Ben bunları senin hazırladığını biliyorum. Çocuk bakmamana rağmen "örtü getireyim" diyorsun, onu düşünüyorsun. Annelik yürekten sevmekle ilgili, başka bir şeyle ilgi değil ki... Ben senin Umut'a bakarken içinin nasıl titrediğini görüyorum. Seninle ortak bir yol bulabileceğimizi biliyorum. Onu nasıl saygılı sahiplenmeye çalıştığını görüyorum. Güneş, bunlar o kadar kıymetli ki... Ben eğer Umut'u biriyle büyüteceksem bu kişinin sen olmasından dolayı çok mutluyum. Biz seninle, Umut'un dezavantajını avantaja dönüştürebiliriz.

Güneş - Çok isterim, çok da mutlu olurum.

Dilara - Emin olmasam gelmezdim.

Güneş - Teşekkür ederim. (84. bölüm)

 

Esma (Garip'e bıraktığı mektupta) - Gönlümün efendisi, düşürme omuzlarını, üzülme. Yine bir mektupla bıraktı beni, diye küsme, n'olur. "Olmadı" diyorsun belki de, "yine bu kadın bana güvenmedi." Aksine senin gücüne güvenerek gidiyorum. Her zamanki gibi sana yaslanıyorum. Beni alıştırdığın gibi, çocuklarımı da alıştıracağına, onlara da iyi geleceğine, en önemlisi benden sonra da yaşayabileceğine güveniyorum. Sen yapabileceğinin en iyisini yaptın. Beni bu dünyanın en mutlu kadını kıldın. Tamamladın. İçimde hiçbir ukde bırakmadın. Vedamız, yazdığımız aşk masalına yakışsın. Hayatından 'ben' olarak gitmek istiyorum. Beni taşımış bedene iyi bakacaklar, emin ol. Ruhumsa yanı başında olacak. Saklanmadım bu defa; beni bulabilirsin ama bulma, Garip. Dünyanın en güzel tatlısını yemiş gibiyim. Tadı damağımızda kalsın, izin ver. Seni seviyorum; kalbi, ruhu güzel adam. Esma...  (84. bölüm)

 

 

Faruk - Senin varlığın bir deprem yarattı ama yıkıcı bir deprem değil; taşları yerine oturtan bir deprem. En azından ben omuzumdaki yükleri bana fark ettirdiğin için sana her an minnettarım.

Garip - Sağ ol. Ne güzel bunları duymak! 

Faruk - Senden gerçekten çok özür diliyorum. Biz daha çok annemize odaklandık, seni biraz görmedik. Ben bunu daha çok bu olaydan sonra anlamaya başladım. Ama şunu bil: Sen hiçbir zaman bu evde geçici bir misafir değildin. Artık sadece annemin eşi de değilsin. Bütün samimiyetimle söylüyorum; bizim için annemiz neyse sen de osun. Yani biz sana "abi" diyelim, sen onu "baba" diye oku. İyi ki varsın. (84. bölüm)

 

Garip (kendi kendine) - Oldu be kadınım! Bak, beş çocuğumuz oldu. Hayat, gönlümü çok yordun ama gönlümdekini vermeden de uğurlamadın. Teşekkür ederim.  (84. bölüm)