Aslı - Benim başım döndü biraz

Ferhat - Öyle bir etkim var tabii...

Aslı - Yav, nasıl ukala bir adamsın sen ya... Nasıl ukala... Kendini beğenmiş haller, bişeyler, bir şeyler sürekli... Napıcam ben senle ya...

Ferhat - Kahve yapayım mı?

 

Kafa yıkama kahvesi

Aslı - Nasıl içtiğimi sormadın? Sade mi, orta mı, şekerli mi?

Ferhat - Kızım bu öyle keyif kahvesi falan diil yani... Yani bu sade içilir... Bu kafayı yıkama kahvesi...

 

 

 

Fırsatçı

Aslı - Sen benim hakkımda hiçbir şey bilmiyorsun
Ferhat - Hadi hadi geç otur sen... Geç otur bakiim yerine. Sallanıyorsun zaten... Hade...
Aslı - Ne sallanmasın ya.... Sallanmıyorum ben. İçim sallanıyo benim.
Ferhat - Ben sana bişey söyleyeyim mi, senin de sarhoşluğun çok pismiş ha... Harbi söylüyorum bak.
Aslı - Allah Allah... Neyimi gördün? Gördün gerçi evet... Bikere... Onda da... Fırsatçı...

 

Yanlış aynalar

Aslı - Ferhat böyle burada kalsak, hiç gitmesek böyle burda ikimiz kedi gibi birbirimize sokulsak sokulsak, uyusak. İkimiz iyiyiz biz ya. İnsanlar karışınca aramıza, kötü oluyoruz. Sen... Sen çirkin değilsin... Sen sadece yanlış aynalara bakmışsın... Bana bak... Bir şey söyleyeceğim. Bundan sonra bana bak, olur mu? Ben seni hiç çirkin göstermem.

 

Uzak günler... Dün gibi...

 

Azad - Her sabah sekiz buçukta dükkanın önüne çıkardım. Aynı saatlerde sen ekmek almaya fırına giderdin. Filede iki ekmekle on dakikaya kadar dönerdin. Sen her gün aynı saatte giderdin, ben her gün aynı saatte beklerdim... Bıkmadan... Usanmadan...

Yeter - Uzak günler

Azad - Dün gibi!

 

 

Ayarlar

Ferhat - Bakın bu evde garip garip şeyler dönüyor. Harbiden söylüyorum, ben ayarlarımı düzeltip geliyorum, benim ayarlarımı bozmayın..

 

Prensestir benim kardeşim 

Ferhat- Gelinlik giydi mi?
Abidin- Evet, aldım bir şey.
Ferhat- Yakışmıştır ama... Yakışmıştır ona, illa ki yakışmıştır.
Abidin- Çok yakıştı. (Abidin nikah fotoğraflarını gösterir.)
Ferhat- Prensestir benim kardeşim. Öyledir. Gelen giden oldu mu?
Abidin- Yiğit geldi, Suna, bir de teyzem işte. Sonra Dilsiz'le Hülya da nikah şatitlerimiz oldular... Fethat, Teyzemin oğlu!
Ferhat- Söyle.
Abidin- Bak, Yiğit'e de söyledim. Ben senden kardeşini değil, emanetini alıyorum dedim.


 

Oğlumu kurtarmak için şerefimi satıyorum

Yiğit- Ne kadar büyük bir ev burası ya? Ev demek ayıp! Villa, malikane! Ben ömrüm boyu çalışsam, yemesem, içmesem, alır mıyım bu evi? Alamam. Kaç oda burası, altı, yedi, on? Arkada bir de havuz var, değil mi? Peki, benim neyim var? Pırıl pırıl bir sicil, her zaman mağrur bir baş. Kaç para eder satsam? Yeter mi oğlumu kutarmaya? Yetmez. Yetmez! Beş kuruş para etmez, beş kuruş! İşte böyle, içeri adacağın adamın odasına giriyorsun. Elini uzatıyor, öp diyor. Öpüyorsun. Ama insaflı adammış, biliyor musun? 'Yere yat, ayağımı öp' dese, oğlumu kurtarmak için ayağını öpeceğim. Benim başarılarım, satsam kaç para eder? Paraya kıyıp en pahalı çerçeveyle astığım diplomamı satsam kaç para eder? Namık Emirhan! Ben Savcı Yiğit Aslan. Oğlumu kurtarmak için şerefimi satıyorum. Alıyor musun? Gururumu satıyorum. Alıyor musun? Kaç para verirsen kabulüm. Pazarlık etmem.