Ömer Alp'in alçısına kuş çiziyor.. 

Ömer: Aşk insanın omurgasını un ufak etmek için mi var, ben anlamıyorum ki.

Alp: Senin omurgan serttir, bir şey olmaz.

Ömer: Başkası yapsa, hayatta müsamaha göstermeyeceğim bir şey yapmış. 

Alp: işle mi ilgili?

Ömer: Gidip kendi tasarımını rakip firmaya satmış. tamam, olabilir, yani buraya kadar neyse diyelim de... ama ben çizdim demiyo. sorunca da söylemiyo. ne bu şimdi..

 

Dizimiz, masalımız, hikayemiz, gaydırı guppak Cemilemiz yani Defnemiz, son bölümün sonuna kadar döngüye girmişti. Defne, Ömer'e farklı kelimelerle ama sürekli aynı iki cümleyi kurup duruyordu.

Cümlelerin sıralaması ve özeti şu: 1-Konuşmamız lazım.  2- Söyleyemem.

Bu hikâyede, Defne'ye açıktan ataklarıyla işi platoniklikten ilişkiye çeviren Ömer. Sonrasında Defne'nin bir çok tutarsızlığını (Tepedeki evden iki satırlık bir notla kaçıp gitmesi, İz'le kıskandığında "Umrumda değil, bitti" demesi, mankenlik, zam, derken Deniz Tranba vs.) sineye çekip ilişkiyi ite kaka yürütüp sırtlayan da Ömer. "Eşek" diye boşuna demedi demek ki Defne, Bir düşündüğü varsa demek.

 

Neyse, Ömer ailesinin tepedeki evinden başlayarak kaybettiği ve hasretlik çektiği kalsiyuma, deniz kenarında Defnenin abisinin düğününde kavuştu. Defne'yi bankta bırakıp kendisini sürükleyerek, bir yanı yıkık, bir yanı dik yürüyüp gitti. Ne yapsın, ya acıyı bal eyleyecek, ya diyarı terk eyleyecek. Ömer de diyarı terk eyledi.

 

Diyarı terk eylemek hemen olabiliyor da, acıyı bal eylemek zaman istiyorsa, işte hikâyenin bundan sonrası da bu  bu bal eyleme süreci olacak olsa gerek.