Cenk - Ona daha fazla bunu yapma lütfen. Senden başka kimsenin onu önemsemediğini düşünüyor artık.
Azra - Ben böyle düşündüğü tek bir an hatırlıyorum, o da hastanede ameliyata girerken... Ama sonra sen gelip elini tuttuğunda ne kadar mutlu olduğunu da hatırlıyorum. Belki ailecek benimle uğraşmak yerine onun yüreğine dokunmayı becerebilirseniz, yüzünün size aynı güzellikle döndüğünü göreceksiniz.
Cenk - Sen her defasında nasıl başarabiliyorsun bunu ya?
Azra - Neyi?
Cenk - Yok bir şey... 

 

 

Cenk (iç ses) - Oradasın, biliyorum. Karşıma çıkman, babaannemle tanışman,şimdi de konağa gelmen... Benden ve ailemden ne istiyorsun, Azra? Biliyorum, tüm bu soruların cevaplarını bulabilmek için seninle savaşmak zorundayım. Ama ne zaman seninle mücadeleye girsem bir süre sonra nefessiz kalıyorum ve yine sana yeniliyorum. Komik, değil mi? Böyle bir fırtınanın ortasında içimi kemiren tek bir soru var: Senin bana olan duyguların, hislerin... Gerçekten benim için ne hissediyorsun, Azra?

 

Azra (İç ses) -  Çoğu zaman bitmesini istemiyorum bu oyunun. İçimi yaksa da, her sözün bir ok gibi kalbime saplanıp yaralasa da sürsün istiyorum. Şeker Teyze'nin söylediği o fırtınaya kapılıp gitsem, sonunu hiç düşünmesem... Ya da kaçıp kurtulsam bu imkansız aşktan... Bana nefretini dile getirirken, gözlerine baktığımda bambaşka bir şey görüyorum. Ve her defasında bu yüzden o fırtınaya teslim oluyorum.

 

 

 

Azra - Şeker Teyze, baksana, ne güzel şeyler yazmışlar.

Feride Hanım - Biz büyük bir aileyiz, kızım. Doğusundan batısına, kuzeyinden güneyine... Birçok şeyimiz farklı olsa da vicdanımız aynı. Bizim olana sahip çıkmayı, kaybolanı bulup çıkarmayı da biliriz. Sen içini ferah tut. 

 

 

 

 

 

 

Azra - Sessizce etrafımda dolanıyosun, sanki umurunda değişmişim gibi davranıyorsun ama bütün hayatıma müdahale ediyordun.

Cen - Sen ne saçmalıyorsun ya? Ben neyine müdahale ettim senin?

Azra - Ediyorsun Cenk. Karşıma kim çıksa vurup deviriyorsun sürekli.

Cenk - Çünkü elimden bu geliyor, Azra, tamam mı? Başka bir şey gelmiyor elimden.

Azra - Tabi elinden gelen telefonumu alıp kurcalamak; kim olduğunu bilmediğin, anlamadığın insanların yanına gidip sanki benim... Sanki benim yakınımmış gibi davranıp olay çıkartmak, değil mi?

Cenk - Dün gece seni nasıl bir tehlikeden kurtardım, hâlâ farkında değilsin, değil mi bunun?

Azra - Ya sen benimle niye bu kadar ilgileniyorsun ha? Söylesene artık! Niye benimle bu kadar ilgileniyorsun?

Cenk - Çünkü ben sana!.. (Cenk tabakları devirir) Yapma bana bunu, Azra, yapma!

Azra - Cenk... Cenk, ben sana...

Cenk - Ya ne hale geldiğimi görmüyor musun sen?

Azra - Niye yapıyorsun o zaman bunu kendine?

Cenk - Azra çünkü ben sana...

 

Cenk (iç ses) - Sana aşığım. Seni deli gibi severken üzülmene dayanamıyorum. Sana zarar vermelerinden korkuyorum. Bu duygu beni çaresiz bırakıyor. Sana bu kadar yakınken bir o kadar uzak kalmak, sevdiğimi söyleyememek beni deli ediyor. 

 

 

 

 

 

Cenk - Sen ne duymak istiyorsun ya? Bana bunu açıkça söylesene sen!

Serap - Gerçeği öğrenmek istiyorum, oğlum. Azra'yla aranda ne var? Ya basit bir soru sordum sana!

Cenk - Bana soru falan sorma anne, tamam mı? Soru falan sorma!

Serap - Niye sormuyorum? Haklıyım çünkü, değil mi? O yüzden... Çünkü Azra'ya aşıksın.

Cenk - Evet aşığım ben Azra'ya! Bu mu duymak istediğin? Aşığım ben, anladın mı? Seviyorum ben o kızı! Tamam mı, duymak istediğin bu mu senin?

Serap - Bana niye söylemedin sen bunu?

Cenk - Ben kendime bile itiraf edemiyorum. Sana nasıl söyleyeyim?

Serap - Cenk, ben buna inanmak istemiyorum. Bu olmaz! böyle bir şey olmamalı, Cenk! Bul olmaz, olamaz!

Cenk - Bu doğru, tamam mı? Ben Azra'ya aşığım anne, onu seviyorum.