Truman Show'u gösteriminden yıllar yıllar sonra izlemiştim. Dolayısıyla konusunu epeyce öğrenip duyup gelmiştim ve filme şaşıracak halim kalmamıştı, ta ki sonuna kadar: Kahramanımız (Adını hatırlamadım, kusura bakmasın), bir şeylerden kuşkulanmaya başlamıştı, hatta artık bu kuşkular boğazını aşmış, canına dayanmıştı. Herşeyi bırakıp kayığa binip ufka doğru yol aldığında o karton dekora çarptığı an, nam ben kişi için filmin başladığı yerdi. Kurgunun  ver gerçeğin aynı anda, birlikte yıkıldığı yer. İşte Ömer de kendi kayığına binecek, o dekora ergeç çarpacak. 

 

Adamın en yakınlarım saydığı insanlar, gerekçeleri ne olursa olsun, bir oyun içindeler. Bir tek Ömer gerçeği bilmiyor, hepsi biliyor. Sayalım: Defne biliyor, Sinan biliyor, Necmi biliyor, Neriman biliyor, Koray biliyor, gitti ama Vedat da biliyordu. Zaten bunlar da Ömer'in en yakınındaki, hayatını oluşturan kimseler. Ömer bazı olayları bir türlü anlayamıyor, e haklı. Çünkü bilmeden bir kurgunun içinde, kurgunun yön verdiği olaylar içinde yaşıyor. Ömer için güvensiz denmesi de yanlış. Sinan'a güveniyor, Defne'ye güveniyor, İz'e, Necmi'ye vs. yakınındakilere güveniyor, hayatını açıyor, evini açıyor. Aslında Ömer'in bayağı geçirgen bir hayatı var, insanlar kolayca girip çıkıyorlar. Uzağındakilere de, misal bir Deniz Tranba'ya da güvenmesin bir zahmet. Güvendikleri güvenine ihanet ediyorlarsa, bu Ömer'i güvensiz yapmaz, ne alâka. 

 

 

Fragmanlara göre şimdilik işler yolunda. İki ters bir düz hesabı, iki bölüm mutsuz bir bölüm mutlu, ya da işte böyle bir şeyler, şeklinde giden dizimizde yeni bir skandal ortaya çıkar mı, yoksa başka bir engel çıkmadan küt diye kendimizi nikahın düğünün içinde bulur muyuz, bunu Ömer'in bindiği kayığın rotası gösterecek.  

 

Son bölümde,  Ömer'in ofisindelerken, Defne'nin Sinan ve Ömer'in arasında kaldığı sahne, Sinan ve Ömer'in Defne için karşı karşıya gelmesi bakımından şimdiye kadarki bölümlerden çok daha somut ve... somuttu işte. Basket sahnesi falan deniyor ama o bunun kadar  değil.

 

Bu da şunu işaret ediyor sanki...